Het avontuur begint...

Dag 3

Het bed is, om het netjes te zeggen, iets waar we aan moeten wennen. Maar we moeten het er maar mee doen. Na het ontbijt bij de camper pakken we al onze spullen in en gaan we op weg naar de Clay Cliffs. Dit is een klein natuurparkje met erg mooie klei formaties. Een beetje zoals in het Amerikaanse Bryce Canyon, maar dan minder rood. De weg ernaartoe is onverhard wat een hele uitdaging is met de camper, maar we komen aan en alle potten en pannen bevinden zicht nog in de camper. We zagen steeds aarde liggen op een van de stoelen achterin en wisten maar niet waar het vandaan kwam. Wat bleek, het peperpotje heeft heel de dag ondersteboven gehangen en bij elke hobbel viel er peper naar beneden.  De clay cliffs zijn erg mooi.

Na de Clay cliffs rijden we langs lake Bennmore naar Mouroua. Hier bezoeken we de penquine colony alleen zijn de penquines niet thuis. Alle volwassenen zijn op zee om voedsel te verzamelen. Wel mogen we naar een aantal baby penquines kijken in hun nestje via een kijker van boven. Ook leuk! Hierna rijden we door naar de Mouraki Boulders. Wat eigenlijk reusachtige knikkers zijn op het strand. Bijzonder om te zien.

We besluiten wat te gaan drinken in het Café bij de Boulders en nu begint het “avontuur” pas echt….. De sleutel van de camper breekt af in het slot van de auto. Gelukkig kunnen we de auto nog wel starten door het resterende deel van de sleutel in het contact te steken. Maar we balen wel als een stekker. We bellen gelijk Jucy onze verhuurmaatschappij. Na wel geteld 45 minuten wordt er opgenomen! We worden in contact gebracht meet een slotenmaker die dit kan maken. Alleen gaat er wat mis met doorverbinden waardoor we weer opnieuw moeten bellen. Dit keer 30 minuten later krijgen we iemand te spreken en worden we dit keer goed doorverbonden. We spreken ergens af in Dunedin om het te laten maken. Door het debakel met Jucy komen we na sluitingstijd aan. De erg aardige man wil ons gelukkig nog wel helpen. Hij kan het echter niet direct maken en moet het slot meenemen om de sleutel na te maken. Om toch te kunnen rijden krijgen we een alternatieve sleutel… een schroevendraaier. Het werkt, dus ons hoor je niet klagen. Oh ja, op de weg naar de sleutelmaker krijgen we ook nog een steentje tegen de vooruit, waardoor we hier ook hier voor op pad moeten en de Nieuw Zeelandse Car Glass moeten zien te vinden. Gelukkig blijven we morgen op dezelfde plek en kunnen we alles morgen regelen.

We hadden tante Vi gebeld om te vertellen dat we vertraagd waren en rijden om een uur of half zeven haar kant op. Tante Vi had gevraagd of we gelijk wilde doorrijden naar Monique waar we gaan eten. Het ontvangst is erg gezellig en liefdevol. We voelen ons welkom. Monique heeft heerlijk gekookt en het is erg gezellig. Het is wel even wennen om heel de tijd Engels te praten maar volgens mij redden we ons prima. Om een uurtje of tien gaan we naar tante Vi en daarna lekker naar bed. 

To Translate it a bit for Aunt Vi and the family:

After all the troubles with the camper, we arrived a bit late to Monique’s house. It was great to meet them all, we felt so welcome! Monique cooked a great meal for us en we had a very nice evening there. We have to talk English now all the time, but we’re so glad the family tells us we speak it well! Around 10 we go to bed, we’re very tired..